Toen ik jonger was, was ik vaak één van de meest aanwezige personen in een groep. Ik was sociaal en had veel dromen die iedereen mocht horen. Maar het belangrijkste was, dat ik er zelf in geloofde dat ik ze ooit uit zou voeren en erin geloofde dat het mij zou lukken om mijn doelen te behalen.
Die kracht, die gedachte, die onwetendheid, die ben ik de afgelopen jaren langzaam steeds meer en meer verloren.
Sinds dit jaar ben ik weer opzoek daar naar. Ik probeer dingen te doen die ik eng vind, dingen waarvan ik weet dat ze fout kunnen gaan, dat het pijn kan doen. Maar ik doe het wel. Want je laten lijden door angst gaat je uiteindelijk niet verder brengen.
Zo wilde ik altijd al een semester in het buitenland studeren, theaterspelen, een muurschildering maken, naar China, weer hockeyen en een balletcursus doen. De afgelopen jaren heb ik meer geluisterd naar de negatieve gedachten over deze ideeën. Waar ik vroeger meer lak had aan de meningen van anderen, is dat iets wat steeds belangrijker is geworden in elke stap die ik zet. En terwijl ik dit typ ben ik mij hier nog weer meer bewust van. Angst en onzekerheid gaan mij niet verder brengen. Ja ik weet dat ik heimwee ga krijgen in China en tijdens een minor in het buitenland, ja ik weet dat ik zenuwachtig word wanneer ik op een podium sta of voor een grote groep mensen, ja ik weet dat er een kans is dat de muurschildering niet gaat worden zoals ik in mijn hoofd heb en ja ik weet dat ik niet lenig of dun genoeg ben om aan ballet te doen, maar het gaat erom dat ik het een keer geprobeerd heb.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat iedereen wel ergens bang voor is. Soms voor de kleinste dingen in het leven. Zelfs telefoneren vind ik soms eng en het maakt mij zenuwachtig. Maar door het “gewoon” te doen, zet je weer een stap. Het zal in het begin misschien met babystapjes gaan, maar elke kleine stap is ook een stap! Voor mij is dit artikel een reminder voor wanneer ik dit zelf niet kan zien, wanneer ik weer een stapje terug heb moeten doen en ik daarvan baal en twijfel of het ooit wel gaat lukken.
De reden waarom ik dit schrijf is omdat ik weer eens twijfelde of ik niet moest stoppen met het delen van outfitartikelen. Want ik werd weer eens onzeker over of de outfits die ik draag wel leuk genoeg zijn om te delen. Blijkbaar moest ik mijzelf even herinneren aan mijn *fuck it mindset* die ik probeer te hanteren wanneer ik weer eens onzeker ben en het mij belemmerd. Weet in ieder geval dat wanneer je twijfelt aan jezelf, je kunnen of aan iets anders, dat je niet de enige bent. Wie weet kan ook jij dan binnenkort vaker de *fuck it mindset* toepassen, want die maakt het leven toch een stuk makkelijker!
Blouse – kringloop / tuinjurkje – Primark / schoenen – Dr. Martens / bril – Polette
Leave a Reply