In het vorige artikel vertelde ik al over dat er in het stadje Ica niet veel te zien was, vandaar dat we zaterdag een uitstapje maakten naar Paracas. We hadden online gelezen dat je daar pinguïns en zeeleeuwen kon spotten en een national park kon bezoeken.
De dag ervoor hadden we al geprobeerd om met een taxi die kant op te gaan, maar dat was eigenlijk net zo duur als een complete tour boeken. Dat is dus wat we uiteindelijk gedaan hebben. We werden zaterdagochtend om ongeveer half 7 opgepikt bij ons hostel. Van te voren hadden we al onze bagage al ingepakt omdat we ’s avonds weer door zouden gaan reizen.
We hadden de dag ervoor een spraakmemo gekregen met dat we eerder opgehaald werden. We zouden de laatsten zijn die opgepikt werden en zo konden we nog even wat ontbijten bij een restaurantje in Paracas. Uiteindelijk werden we als eersten opgehaald en was er in Paracas geen tijd meer om te ontbijten (gelukkig hadden we een pot jam en broodjes mee). Onderweg pikten wij ook nog mensen op in Huacachina en zagen we nog een hele mooie rode vogel (een Hepatic Tanager), maar helaas geen scherpe foto ervan, wel even het noemen waard.
Het duurde ongeveer een uur voordat we met het toeristenbusje in Paracas waren aangekomen (ook dit was natuurlijk een avontuur, haha). In de mini van waren mensen al vroeg in de ochtend hele luide conversaties aan het houden (in het Spaans uiteraard) en waren anderen hardop series aan het kijken door elkaar heen. Zo kwamen we al overprikkeld aan in Paracas. Gelukkig konden we daar al snel weer wat opladen door de mooie dingen die we daar zagen.
De ene verrassing na de andere kwam deze dag. Zo zouden we een Engelse toergids mee krijgen, maar dat bleek niet het geval. In ons beste Spaans (verder dan gracias komen we nog niet helemaal) belandden we in de goede rij voor de bootjes. Vanuit hier zagen we al mega grote pelikanen die onze aandacht trokken. Later tijdens de boottocht zagen we er nog meer, heel fascinerend aangezien ik ze nog niet eerder had gezien in het wild.
De boottocht was ook een uitdaging, zo zaten we helemaal achterin en hoopte ik vooral dat ik niet ziek zou worden door de golven. We konden bijna niets verstaan door de gids op de boot (al weet ik nu wel dat pinguïns 20 jaar kunnen worden, en dat zeeleeuwen ongeveer 300kg wegen). De boot ging weer mega snel, een korte flashback naar onze buggytocht door de woestijn, maar het was wel echt tof. Het was nog geen 11 uur ’s ochtends voordat we alle emoties al hadden doorgemaakt. Zo stonden Daniëlle en ik te juichen als twee cheerleaders toen we pinguïns hadden gespot. En even later bij het zien van zeeleeuwen gebeurde weer precies hetzelfde, haha.
Hoe harder de boot ging, des te meer water we over ons heen kregen. Belangrijk om te vertellen is wel dat het hier niet heel warm is en we 4 lagen kleding aan hebben, ik wist niet dat ik zo blij kon zijn met mijn windjack. We doken dus weg voor het spetterende water en doken weer op wanneer we weer wat langzamer gingen. Maar daar bleef het niet bij, het ‘gevaar’ kwam van alle kanten. Zo was er een vogel die het leuk vond om net boven onze boot te poepen. We hadden denk ik toch ergens karma punten verdiend, want het viel net op de andere mensen in de boot.
Tijdens deze boottrip voeren wij nog langs een Masca teken, uiteraard ook wel een bucketlist dingetje. Na onze boottrip bezochten we nog Paracas National Reserve. Een groot gebied met oneindig veel zand waar allerlei soorten dieren worden beschermd. Hier zagen we onder andere flamingo’s, meer pelikanen, dolfijnen en wat hagedissen. Vervolgens werden we weer terug gebracht naar Ica en zijn we daar naar ons favoriete cafeetje geweest: Harvest Coffeehouse. Om wat bij te komen van de toch wel bijzonder trip.
Dan zou je zeggen dat het verhaal hier stopt, maar nee niets is minder waar. Eenmaal terug in ons hostel wilden we onze bagage ophalen, maar het slotje van Daniëlle werkte niet meer waardoor een meneer van het hostel hem moest open zagen. Vervolgens hielden wij een taxi aan om mee naar het busstation te gaan, alleen na wat proppen bleken we er toch niet in te passen met al onze bagage. Zie je het al voor je? Als een soort buurman & buurman. Het moet er vast heel grappig uit hebben gezien voor omstanders. En dus besloten we om weer de taxi uit te gaan en te lopen naar het busstation. Hier hadden we al snel spijt van, twintig minuten lopen met al je bagage door een mega drukke stad is dan toch wel heel zwaar.. (en ik vertel altijd iedereen heel overtuigd dat je als backpacker bijna nooit met je grote backpack hoeft te lopen).
Eenmaal bij het busstation werden we naar buiten gestuurd om daar te wachten op onze bus. Het was nogal onduidelijk waar we dan heen moesten en werden bij een loket ook nog bang gemaakt met een affiche waarop stond dat we moesten uitkijken voor ‘foute vrienden’. En dus vroegen we andere toeristen of zij ook toevallig met dezelfde bus naar Arequipa gingen. Na onze tickets met elkaar vergeleken te hebben werden we wat relaxter en besloten we om met hun te wachten. Tijdens het wachten was er genoeg te zien, zo liepen er ratten rond en reed er een karretje op een haar na net niet tegen de bus aan. Maar het meest opmerkelijke was toch wel een klein hondje dat onderin een vergelijkbare bus in het ruim werd gezet, helemaal alleen, koud, tussen allemaal dozen en andere bezittingen van mensen. Je kunt je denk ik wel voorstellen dat we onze ogen uit keken. Gelukkig na heel wat bussen kwam ook onze bus eindelijk aan en konden we met de nachtbus vanuit Ica naar Arequipa!
Onze eerste reactie over de bus was best positief. We hadden online verhalen gelezen over dat Peruaanse nachtbussen één van de fijnste nachtbussen zijn, dus hadden we hoop. In de bus aangekomen bleken de stoelen wel heel plat te kunnen, waardoor je degene voor je op schoot had liggen wanneer je je eigen stoel niet plat deed. Hierdoor zaten onze benen ongeveer 15 uur vastgeklemd. Ook was het mega koud in de bus, zelfs met twee broeken over elkaar en twee paar sokken. Net als bij de vorige bus die wij namen stond er ook deze keer weer een film op, met het geluid erg hard. En hetgeen wat ik zelf het meest vervelende vond was dat de man achter ons enorm snurkte, iets waar ik echt niet tegen kan en wat ik door mijn oordoppen heen kon horen. De busreis was dus iets minder prettig dan dat we hadden gehoopt, maar gelukkig eenmaal aangekomen in Arequipa waren we meteen blij met hoe rustig en mooi deze stad is. Ik kan niet wachten om hier meer over te vertellen!
Mocht je ook dezelfde route gaan afleggen dan kunnen de tips hieronder je busreis een stuk aangenamer maken!
Tips voor de busreis:
- Boek minimaal een paar dagen van te voren de bus via bijvoorbeeld Busbud, zodat je nog kans hebt om voorin te zitten bij een panorama raam. Hier heb je meer beenruimte en hoef je ook niet bang te zijn dat iemand achter je last heeft van je stoel.
- Neem een dekentje mee, of trek hele warme kleding aan (laagjes).
- Een oogmasker is prettig om mee te hebben aangezien er altijd mensen zijn die net als in het vliegtuig ’s nachts hun lichtjes aan laten.
- Oordopjes (zowel muziek als slaap) zijn aan te raden om mee te hebben.
- Neem van te voren preventief hoogteziekte pilletjes en een reistabletje wanneer je wel eens wagenziek wordt, de bochten kunnen namelijk erg scherp zijn.
Leave a Reply