9 juli – de langste busreis van de vakantie
Dag 13 was weer een reisdag. In het vorige artikel vertelde ik al dat het nog een hele uitdaging was om nog ‘s ochtends met een bus te kunnen vertrekken. Maar gelukkig was het gelukt en werden we ‘s ochtends opgehaald voor een busreis van ongeveer 14 uur. Het was nogal een lange reis, maar het was toen de enige manier om van Inle Lake naar Yangon te reizen.
Op zich hadden we een best prima busrit. We zaten in een luxe tourbus en hadden fijne dekentjes. Het enige wat wat minder was, was dat we niet naast elkaar konden zitten en mijn buurman erg veel ruimte in nam. Maar gelukkig konden we nog wel mee met deze bus, anders hadden we tot in de avond moeten wachten.
De busreis ging relatief snel, ondanks dat we redelijk vaak stopten om weer nieuwe mensen op te pikken.
Telkens als we met een busje naar een nieuwe plek reisden werden we bij ons hotel of hostel afgezet. Dit was een echte luxepositie, ik had het voor Myanmar ook nog niet eerder meegemaakt.
En een beetje naïef, maar wij dachten dat dat nu ook weer zou gebeuren. Helaas was dat niet zo en werden wij ‘s avonds heel random op een station uit de bus gezet. Dit was één van de weinige nare ervaringen in Myanmar.
Zoals wel vaker gebeurd in Azië of op andere toeristische plekken, is dat er ineens allemaal taxichauffeurs om je heen staan die allemaal een “special price” voor je in de aanbieding hebben. We waren enorm moe van de busreis en konden dat zeker niet handelen op dat moment.
Uiteindelijk stapten we in een (niet officiële) taxi die ons naar ons hotel bracht. Bij ons in de taxi zat nog een man, naast de chauffeur. Ik kijk niet van veel dingen meer op in Azië, dus ook dat vond ik heel normaal. Maar toen we via een app probeerden te volgen waar we ongeveer reden, om te kijken hoe lang het nog zou duren, reden we ineens een hele andere kant op. Onze taxichauffeur sprak geen Engels, dus had hij ons niet van te voren ingelicht dat hij eerst zijn vriend ergens af zou zetten. We reden naar een soort afgelegen parkeergarage op een heel gek terrein. Ik wist niet zo goed wat te doen en begon dingen te zeggen als politie en dat we eruit wilden. Hij begreep het niet (of wilde het niet begrijpen) en nadat hij zijn vriend af had gezet reed hij naar ons hotel.
Ik ben volgens mij nog nooit zo blij geweest om uit een taxi te kunnen stappen. Ondertussen was het ook extreem hard gaan regenen en was onderweg ook nog de stroom in de stad uitgevallen. Een goed begin in Yangon was het dus niet. Maar wat waren we blij toen we eenmaal in onze hotelkamer waren. Misschien was ik ook wel gewoon een beetje emotioneel labiel na de lange reis, al denk ik oprecht dat dit wel de naarste dag van de vakantie was.
10 juli – dierentuin
We waren nog steeds best wel moe na de busreis en besloten om rustig aan te doen, wat rond te lopen en naar de dierentuin te gaan.
Zodoende namen we een taxi naar de dierentuin. In de dierentuin liepen we wat rond en keken we nog toe naar hoe de tijgers gevoerd werden. Zo bizar hoe slecht de veiligheid in Aziatische dierentuinen is. Verder was het niet mega bijzonder en was het weer niet helemaal top.
Namelijk niet lang nadat we bij de dierentuin gearriveerd waren begon het keihard te regenen. Op het gegeven moment stond het water zo hoog dat we tot de helft van onze scheenbenen onder water stonden. We hebben nog een tijdje geschuild, maar het bleef maar regenen. Dus zijn we uiteindelijk snel naar de uitgang van de dierentuin gerend om daar een taxi naar het hotel te nemen. Het was niet een mega lang dierentuinbezoek, maar voor ons lang genoeg.
Na het avondeten hielden wij een filmavondje in onze hotelkamer, want we hadden eindelijk weer internet haha. Maar toen we na een tijdje onze deur wilden openen, kregen wij hem niet meer van het slot. Ik heb het hotel toen gemaild en uiteindelijk toen we mensen hoorden op de gang hebben we geroepen dat we “opgesloten” zaten en of ze ons konden helpen.
Drie medewerkers hebben na ongeveer 20 minuten de deur open gekregen.
Achteraf is het heel grappig, maar op het moment zelf was dat wat minder. Een bijzondere afsluiting van de dag in ieder geval!
11 juli – treinreis
Voor onze laatste dagen in Myanmar hadden wij niet echt een concreet plan bedacht. Van te voren hadden we twee dingen opgeschreven wat we konden doen: naar de dierentuin & met de circle train.
Het was alleen niet zulk mooi weer waardoor veel andere activiteiten af vielen. Ook hadden we het dierentuinuitje al gedaan, dus er bleef niet veel meer over. Het leek ons een goed idee om onze 15e dag in de trein door te brengen. Voor ongeveer €0,15 hadden we een treinkaartje gekocht om een treinreis van drie uur te maken. Dit was zeker geen slechte deal haha.
We moesten even wachten op het station voordat er weer een trein kwam. Wachten alleen al was een bijzondere ervaring omdat mensen gewoon over het spoor liepen en door treinen liepen om bij het volgende perron te komen.
We zaten een behoorlijk lange tijd in de trein, tussen de locals. Ik denk dat we ongeveer vier andere toeristen hebben gezien, verder waren wij ongeveer de enige “westerlingen”. Zoals we online al hadden gelezen was het echt heel leuk om eens mee te maken. Zo deden bijvoorbeeld de locals bijna allemaal hun schoenen uit en gingen ze met blote voeten op het harde bankje zitten.
Maar hetgeen wat ik nog het meest opmerkelijk vond was dat locals in de trein (zelfgemaakt) eten verkochten. Zowel pannenkoekjes die smaakten naar eierkoeken, als fruit en drinken. Het leek wel alsof sommigen hun weekboodschappen in de trein deden. Erg leuk om te zien!
Hoewel we het erg bijzonder en leuk vonden. Begonnen we na anderhalf uur wel een beetje last te krijgen van onze billen doordat we continue in dezelfde pose zaten. En ondanks dat we wel genoten van het continue veranderende landschap, waren we er op het gegeven moment ook wel weer “zat van”.
We stapten een halte eerder uit de trein zodat we naar een groot winkelcentrum konden wandelen. Hier wilden wij nog een paar laatste souvenirs kopen en kon ik het niet laten om op een pluchen rijdend dier rond te rijden door het winkelcentrum.
Nadat we al onze souvenirs gekocht hadden gingen we weer terug naar ons hotel om vroeg te gaan slapen.
Uiteindelijk bleek Yangon niet helemaal onze stad, ik vond alle andere plekken die we bezocht hadden in Myanmar in ieder geval mooier en fijner. Wel vond ik de treinreis inderdaad heel interessant en de moeite waard! Maar langer dan een dag had ik er niet heen gehoeven, al lag dat ook wel een beetje aan het weer.
Dit was alweer het laatste artikel over Myanmar! Ik vind, zoals ik al vaker gezegd heb, Myanmar zo’n bijzonder land. Tot nu toe nog steeds het meest bijzondere land wat ik ooit bezocht heb.
Eerder gepubliceerde artikelen over Myanmar:
Artikel 1: de eerste dagen in Mandalay
Artikel 2: zonsondergangen in Bagan
Artikel 3: Inle Lake
Leave a Reply